55 edycja Harpagana to moje drugie podejście do tego rajdu, na 50 urwałem hak przerzutki i wracałem do bazy na spiętym na krótko łańcuchu. Wtedy była jesień, teraz mamy wiosnę i to co mnie skusiło – nadmorskie tereny na zachód od Jeziora Żarnowieckiego.

Różnic jest więcej – startujemy (i skończymy) rajd w promieniach słońca. Poza tym zamiast jednej pętli mamy dwie (druga mapa po ukończeniu pierwszej) – przynajmniej na wybranej trasie TR200. Wydłużony też został limit czasu (do 14 godzin).

Prognoza pogody jest taka, że będziemy mieli piękne słońce, średnie temperatury (10-13 stopni) i potworny wiatr z zachodu (30-50 km/h). Wszystko się sprawdza więc większość zawodników rozpoczyna trasę od PK11 i PK23 – aby na początku dojechać jak najdalej na zachód, dopóki wiatr nie osiągnie pełnej mocy.

Niestety nie udaje mi się załapać na główny peleton i na PK23 docieram samotnie – ale jest tam wielu zawodników, okazuje się, że człowiek, który miał tu umieścić lampion spóźnił się bo nie spodziewał się, że ktoś tu tak szybko przyjedzie…

Zjazd w kierunku Zwartowa jest nieco szalony – z wiatrem, z górki, po ładnym asfalcie. Nagle z pięknego asfaltu robią się nie mniej piękne kocie łby. Wyhamowuję ale i tak gubię przykrywkę mapnika i mapę, muszę zatrzymać się i wrócić kilka metrów – tym bardziej interesująca wydaje się strategia opisana po rajdzie przez zwycięzcę TR200 (Pawła Brudło): Jak się zmienia typ nawierzchni to zamiast hamować trzeba przyspieszyć, może przeciwnicy się nie zorientują. No piękna rada ale nie mam pojęcia jak można było ją zastosować w praktyce.

Przy okazji – inną zmianą w kilku ostatnich Harpaganach są mapy – duże i dokładne a do tego właściwie każdy punkt jest dodatkowo przedstawiony na rozświetleniu. Stąd nawigacyjnie rajd wydaje się bardzo prosty. Wprawdzie w lesie udaje mi się zgubić kartkę z rozświetleniami ale wracam po nią raptem pół kilometra 🙂

Na kolejny punkt lecę nieco na około – co porównując ślady innych jest wariantem co najmniej tak samo szybkim jak przedzieranie się przez ścieżki i bagna Puszczy Wierzchucińskiej. Oczywiście oznacza to też, że kilometrów ostatecznie wyjdzie więcej niż wartości zakładane przez organizatorów.

Nad Jeziorem Dąbrze odwiedzam bufet (można nawet upiec kiełbaskę – ale nie ma spotykanego na innych rajdach „stop-czasu” więc amatorów kiełbasek na razie też nie ma.

W kierunku PK19 prowadzi piękna falująca leśna wyasfaltowana droga, można mocniej depnąć na pedały.

Kolejne punkty postanawiam odwiedzić w kolejności 9-15-5.

PK15 to szczyt Góry (podjazd – 100 metrów przewyższenia i makabryczny wiatr na wypłaszczeniu w okolicach szczytu).

Na dojeździe na PK5  w miejscowości Orle blokuje mnie… kondukt pogrzebowy. Spokojnie toczę się za żałobnikami co by nie zakłócać uroczystości. Na szczęście po dłuższej chwili skręcają na uliczkę prowadzącą na cmentarz.

Tak sobie myślę, że gdyby to był Jaszczur (albo Czarne KoRNO) to do lampionu musiałbym się wdrapywać na taką wieżę 🙂 Na Harpaganie lampion grzecznie stoi sobie na dole.

Dalej droga prowadzi w pobliżu rozległego cmentarza ofiar – na pewno jest to miejsce warte odwiedzenia na spokojnie. Więcej informacji na temat tamtej tragedii: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbrodnia_w_Pia%C5%9Bnicy

Nieco dalej kolejny cmentarz (ofiar KL Stutthof).

Wyjeżdżam z lasu i kieruję się na Rybno i elektrownię wodną.

Postanawiam zaatakować PK17 od zachodu (żeby nie stracić całkiem uzyskanej asfaltem wysokości) ale mylę ścieżki w lesie i tracę sporo czasu.

Potem podjeżdżam pod zbiornik elektrowni – jest środek dnia i zachodni wiatr atakuje pełną mocą. Na otwartym i wyniesionym terenie pod wiatr jadę poniżej 15km/h.

Przy drodze na Gniewino można spotkać figury kaszubskich olbrzymów – Stolemów.

Pierwszą pętlę kończę po mniej więcej 8 godzinach jazdy, czyli pozostało tylko 6 – co oznacza, że nie ma szans na komplet punktów. Postanawiam zatem odwiedzić te w północnej części mapy – no bo przecież nie odpuszczę punktu kontrolnego na plaży 🙂

Zaczynam od punktu na zniszczonym moście kolejowym.

Potem pełen gaz do Białogóry – dotarcie na plażę nie jest jednak takie łatwe.

Po pierwsze są piachulce a po drugie czasem na odwrót – droga jest totalnie zatopiona.

W jednym z miejsc decyduję się na objazd, bo „głębokość ścieżki” przekracza pół koła.

Ostatecznie docieram na plażę. Przedstawiciel Harpagana siedzi pod wydmą w grubej kurtce, kapturze, kominiarce i bardzo czarnych okularach – to też z powodu dzisiejszego wiatru.

Niektórzy zawodnicy zdecydowali się na jazdę po ubitej wiatrem plaży – mi jest nieco nie po drodze – ale pomysł bardzo mi się podoba.

Postanawiam polecieć dalej na zachód – aż do latarni morskiej Stilo gdzie jest PK24 (łapiąc po drodze bufet na PK2).

Przelot jest naprawdę wspaniały, drzewa trochę osłaniają od wiatru, morze szumi, słońce świeci – czegóż chcieć więcej?

Podejście od północy do latarni nie jest lekkie ale na szczęście krótkie.

Podbijam punkt pod latarnią i zaczynam kierować się na wschód do bazy.

Mam spory zapas czasu więc jadę już spokojnie, zresztą te godziny i kilometry dają się we znaki.

Słońce chyli się ku zachodowi – jest tak pięknie, że nawet bruki koło Jackowa i Kierzkowa mnie nie denerwują.

Do bazy docieram z godziną zapasu i mając zaliczone jedynie 5 z 12 punktów drugiej pętli.

Podsumowanie

Dzisiejsze 180km to chyba najdłuższy dystans zrobiony na MTB (uczciwie zaznaczając, że terenu było istotnie mniej niż 50%). Żeby mieć komplet przy takiej jeździe (tj. wybierając dłuższe ale szybsze przeloty) musiałbym przejechać pewnie 230km. To oznacza średnią o dobre 3-4km/h wyższą. Czy to realne? Nie wiem…

• Strona organizatora: https://harpagan.pl
• Trasa: TR200
• Przebieg: 180km, 1600m przewyższenia
• Czas: 13:02
• Punkty kontrolne: 17/24
• Punkty przeliczeniowe: 42 / 60
• Miejsce: 52/88
• Trasa na Stravie: https://www.strava.com/activities/1522880904
• Trasa na 3d-rerun: http://3drerun.worldofo.com/…